¿Qué significa normalidad?

davNormal es lo que suele suceder, lo que la mayoría da por bueno o lo que la norma – literalmente – establece. Normal no significa fácil, ni cómodo, ni bonito. Nos han enseñado a vivir en una sociedad en la que el primero que diga “te quiero” pierde, a mantenernos en pie aunque estemos rotos por dentro, a no mostrar la nobleza de los rasgos que nos caracterizan porque eso nos hace parecer “tontos”, o a convivir con una ausencia de linealidad entre nuestra palabra y su significado final. Esto es a grandes rasgos lo normal o lo que, con el paso de los años, estamos terminando por asimilar a normal.

Hay vidas que se salen completamente de lo normal, de lo que la mayoría da por bueno o de lo que la mayoría espera de nosotros y no por ello debemos sentirnos raros. Es sano no negarse a uno mismo o negar a los suyos, y aunque así lo hagamos hay ocasiones en que viene el miedo, claro que tenemos miedo, un miedo constante a que esa burbuja de cristal en la que nos intentamos refugiar nosotros e intentamos refugiar a los nuestros, se desmorone porque algo o alguien nos saque de nuestra normalidad. Está el asumirlo, pero también está la cuestión de contarlo. ¿Cómo? ¿Cuándo? ¿A quién?

El autismo es una discapacidad invisible, únicamente social. Sales de casa a dar un paseo y no lo haces empujando una silla de ruedas, las personas con autismo no tienen particularidades físicas, no se acompañan de un perro guía. Incluso en las personas más afectadas, no es algo evidente a menos que hablen y se vea que no lo hacen acorde a su edad, o que se les pregunten y no contesten, o que se comporten de manera chocante, tal vez dando rienda suelta a alguna estereotipia, corriendo en círculos, repitiendo expresiones alejadas del contexto en el que se encuentran o sacudiendo los brazos como si quisieran echar a volar.

Cada vez más padres decimos con más naturalidad lo que le pasa a nuestros hijos. Queremos normalizar nuestra situación. Existimos y hay muchas razones para hacernos visibles, empezando por desterrar falsos mitos y acabar por luchar continuamente por hacerle la vida más fácil a nuestros hijos con autismo.

La visibilización es necesaria, por los demás y por uno mismo. Es preferible dar la cara a las miradas extrañas cuando ellos no reaccionan como lo haría cualquier otro niño de su edad en una situación similar, pero también hay que entender que es una decisión personal. Hay familias que deciden no poner ninguna etiqueta a lo que les ocurre a sus hijos porque creen que eso les podría perjudicar en un futuro. Nosotros creemos más importante pensar en el ahora y así poder allanarle, todo lo posible, el camino a nuestros hijos para que puedan aplicar todo su potencial, a veces sorprendente y muy por encima de la media, en progresar a una velocidad mayor hasta aquello que nuestra sociedad entiende como normal, y si eso supone explicar a los demás cuáles son las características que hacen que ellos se desvíen de ese concepto de “normalidad”, lo haremos una y mil veces.

Nos gustan las luces encendidas. Desde NormalizAutismo Galicia, entendemos preferible luchar contra esas connotaciones negativas, pelear por hacer entender a la gente que si conoces a una persona con autismo, sólo conoces a esa persona con autismo, sin que nada en ellos tenga que sorprendernos. ¿Nos ayudas a mantener más luces encendidas?.

5 comentarios sobre “¿Qué significa normalidad?

  1. Son Cruz, nai de Gael, un neno con autismo de 11 anos. Desde o diagnóstico, a niña carta de presentación é esta, e é neste momento e en todo momento e lugar.
    Visibilizar o Autismo, falar del sen medo, desmitificalo, quitarlle ferro e vértigo a esta palabra, considero que é a única forma de poder conseguir que as persoas con autismo podan estar mínimamente integradas nesta sociedade.
    Son moitas as persoas con esta condición: nenos, adultos, anciáns. É un colectivo moi numeroso ó que non se lle dá resposta ás súas necesidades e as nosas que como familias temos cada día e en cada hito do seu desenvolvemento persoal.
    Gael ten autismo, e sobre todo é unha persoa, con dereitos e deberes. Sobre el, sempre estará esta etiqueta que o identifica en gran medida. Non me importa como se chame, só quero que se desenvolva da forma máis autónoma posible e que sexa FELIZ, como calquera outra persoa.
    O AUTISMO EXISTE, ESTÁ MAIS PRESENTE DO QUE PENSAMOS. Só visibilizándoo seremos capaces de darlles o lugar que lles corresponde: cidadáns e cidadás con plenos dereitos.

    Le gusta a 1 persona

  2. Hay tantas cosas que se deberían normalizar, una de ellas es esta, no ver como extraños a niños o personas que no pueden relacionarse del mismo modo, pero son seres que cuando se comunican solo desprenden amor.
    El niño de una amiga es autista, bueno, niño, puede tener tranquilamente 13 años, y cuando voy a su casa lo veo todo el tiempo queriendo abrazar a su madre, o se te acerca y te abraza, o le dice «te quiero»,es pura ternura.

    Le gusta a 2 personas

    1. Muchas gracias por tu comentario. Cierto es que queda mucho por hacer, pero también que el camino está iniciado y poco a poco se va avanzando. Nosotros seguiremos intentando poner nuestro granito de arena para lograr una normalización lo más completa posible. Un abrazo.

      Me gusta

Deja un comentario